12 september 2019

Uit het dagboek van Christa

"Hoe dan! Dacht het niet!" Beng!! Met een grote maaibeweging schuift Christa alles van haar bureau. Ze is laaiend. Kijkt met wilde ogen om naar haar moeder, die in de deuropening staat. Wat denkt ze wel. Lekker belangrijk om net op dit moment het zo ontzettend nodig te vinden dat ze haar kleren opruimt, in de wasmand gooit. Altijd op haar moment. Nooit krijgt ze de ruimte om het op haar manier te doen en als het haar uitkomt. Alsof ze dit er nog bij kan hebben. Alsof ze niet genoeg heeft aan zichzelf en aan die hele zooi van wat ze allemaal nog meer moet. 's Morgens vroeg opstaan. Elke dag weer naar die rotschool. Altijd weer dat huiswerk. Wie begrijpt nou eigenlijk een beetje van wat er allemaal in haar hoofd rondspookt? Wie? Nou wie? Opruimen, lekker belangrijk. Christa is boos en wordt alleen maar bozer des te langer ze haar moeder ziet wachten. Zwijgend met haar armen gevouwen voor haar borst, terwijl ze haar met verdrietige ogen gade slaat. Waarom gaat ze niet weg? Waarom laat ze me niet gewoon? En waarom kijkt ze zo dat ik me weer schuldig ga voelen? denkt Christa. "Ga weg."schreeuwt ze. En ze moet de neiging onderdrukken, het eerste voorwerpo dat ze ziet op te rapen om haar moeder naar het hoofd te gooien. Weg!!!!Wat moet ze nog? En wat kan Christa zelf? Ze zou willen huilen en tegelijk is dat het laatste wat ze wil. Dat haar moeder haar tranen, haar grote, grote verdriet ziet. Kon ze nog maar, als een klein meisje, tegen haar moeder aan kruipen. Haar horen zeggen, dat het allemaal wel goed komt. Maar dat zal niet gebeuren. Nooit meer. Nooit en nooit meer.....

Christa is hoog sensitief. Ze voelt aan wat de behoefte van haar omgeving is. En het lijkt wel of ze voelt wat een ander voelt. Dat is lastig voor haar, want zelf voelt ze ook heel veel van binnen. Haar emoties zijn sterk. Christa was als klein meisje verlegen, timide en vol zorg. Ze wilde graag aardig gevonden. En bovendien dat iedereen tegen elkaar gewoon aardig deed. Geen ruzies en al helemaal geen oorlog. Als haar eigen wereldje mooi was, dan was Christa zielsgelukkig en straalde ze als een zonnetje. Maar nu ze ouder is, maakt haar onzekerheid over dat aardig zijn en haar verlangen naar een mooie wereld haar juist erg boos. Ze worstelt met haar gevoelens. Natuurlijk wil ze nog steeds graag dat anderen haar aardig vinden. Maar ze houdt zichzelf voor dat het haar echt helemaal niks meer kan schelen.

De vraag is, wat Christa nodig heeft. Van haar ouders bijvoorbeeld en haar omgeving. Wat biedt haar lucht en ruimte? Wat kan ervoor zorgen dat ze niet langer in die extreme boosheid en afweer hoeft te gaan zitten? En wat kan er in haar leven zijn of veranderen waardoor ze leert omgaan met wat er is? En wat hebben Christa en haar moeder samen nodig om uit hun situatie te komen??

14 december 2018

Uit het dagboek van Sem

AU!! Een klap op mijn hart. “Jongens en meisjes! Computers uit. Berg je spullen op. Het is tijd!” Ik schrik me wezenloos. De stem van juf Sascha schettert door het lokaal. Dat plotselinge roepen van haar door de klas komt binnen alsof ik letterlijk om mijn oren geslagen wordt. Het gevoel is er eerder dan het besef dat het slechts haar schelle stem is, die mijn gehoor bereikt. Met een schok wordt ik teruggetrokken in de klas. Uit mijn comfortzone, mijn eigen veilige binnenwereld. Ik moet de computer afsluiten, net nu ik er midden in zit. “Kom op jongens! Tempo,” roept ze over het geroezemoes in de klas heen, “het is tijd om je rekenwerk tevoorschijn te halen.” Tijd. Haar tijd. Niet de onze, niet de mijne. Zij bepaalt dat mijn tijd voorbij is. Zij beslist, ongeacht waar haar leerlingen nu mee bezig zijn. En los van hoe ik nu geconcentreerd aan mijn werkstuk werk. Met bezieling en enthousiasme. Ik zit in de flow. Het gaat goed. Ik ben gemotiveerd. Maak mijn tekst bij de plaatjes. En nu ineens moet ik afronden. Waarom moet het nu gedaan zijn? Waarom is het zo belangrijk te stoppen op een van te voren bedachte tijd? Als het lekker loopt met het ene, moet je het andere gaan doen. Zo onlogisch. Omdat de tijd op is voor het zelfstandig werken en aangebroken voor rekenen. .. .. .

Sem is een hoog sensitieve jongen. Omdat hij erg gevoelig is voor prikkels van buitenaf, heeft hij zichzelf aangeleerd zich sterk te concentreren op waar hij mee bezig is: qua werk of spel of in gedachten. Dan zit hij volledig in zijn eigen wereld en heeft hij een sterke concentratie. Sluit hij zich niet af, dan wordt hij constant afgeleid door alles wat er om hem heen gebeurt . Of wat er dichtbij en verderaf gezegd wordt. Zijn vader noemt dat Oost Indisch doof. "Hij doet alsof hij je niet hoort, omdat hij geen zin heeft om te luisteren, maar ondertussen..."is zijn commentaar. Maar zo is het niet. Sem hoort echt niet meer wat er om hem heen gebeurt of gezegd wordt, als hij gefocust is. Totdat hard lawaai, schreeuwen of een boze uitval hem uit zijn comfortzone haalt. Met een schok kom hij dan terug en weer in contact met zijn omgeving. Dat hij zo schrikt, voelt heel naar.

Beter had de juf even naar hem toe kunnen gaan, zachtjes zijn arm aanraken en met zachte stem uitnodigen om weer in contact te komen met de klas. Dan had hij niet zo'n o jee gevoel gekregen. En was het oké geweest, stond hij weer open om mee te doen met de klas.